Rocking.NL

Rocking.nl is een persoonlijk portfolio, een overzicht van ruim 30 jaar bands met mijn deelname als gitarist, bassist en vaak als oprichter. In het bezit van duizenden bandfoto's voornamelijk afkomstig van amateur en hobby fotografie, heb ik een collectie gemaakt van ± 300 stuks te bewonderen op deze site. De hoeveelheid tekst is, met uitzondering van deze pagina, zeer beperkt om de site luchtig te houden. Rocking.nl is een eerbetoon aan alle muzikanten met wie ik het podium heb gedeeld. Met de grootst mogelijke zorg heb ik geprobeerd ieder bandlid te laten vertegenwoordigen. Met deze website wil ik de muzikanten, de klanten, de fans en iedereen die de bands een warm hart toedraagt bedanken voor de fantastisch mooie tijden, de geweldige optredens en de super gezellige avonden.

Er was eens...

De passie voor muziek begon op 8-jarige leeftijd bij de aankoop van mijn eerste single van de Amerikaans band The Osmonds: "Crazy Horses". Wellicht had deze vermelding hier niet gestaan, ware het niet dat jaren later de psychobilly band: Demented are Go, dit nummer koos als een van hun eerste covers. Op de lagere school "genoten" we expressie middagen. Tijdens zo'n middag werden onder andere toneelstukjes opgevoerd. Bas Rutten, wereldberoemd Kick boxer, deelde m'n school evenals zijn oudere broer. De middag dat er een podium in de aula stond, met instrumenten en versterkers staat nog kersvers in het geheugen. De broer van Bas trad op met zijn bandje, jongens van amper 11 - 12 jaar en ze speelden rock. Dat optreden maakte zo veel indruk… het eerste doel in het leven begon zich te vormen! Als liefhebber van Dracula, Frankenstein, The Mummy, Dr. Jeckell and Mr. Hyde ontdekte ik in de jaren zeventig een LP van de band Kiss. De foto op de LP sprak enorm aan en de onbeluisterde koop was snel rond. Kiss was het opstapje naar bands als Deep Purple, Rainbow, Status Quo, Iron Maiden, The Runaways en Van Halen. De albums zijn nog in bezit! Het thuisfront maakte me wegwijs op de banjo en later kwam de gitaar in beeld. Op 16 jarige leeftijd werd mijn wereld groter door de brommer en het studeren in Eindhoven. In deze periode groeide het regionale rock 'n' roll circuit en hetgeen dit op muzikaal gebied teweeg bracht.  Op zoek naar een muzikaal avontuur met een "ruig kantje", kwam ik in contact met enkele heren die de rock 'n' roll op beide handen droegen, en wellicht op zoek naar hetzelfde.

Dat nieuwe vriendschappen en enerverende periodes aanbraken kan ik je verzekeren maar verhalen hieromtrent vallen buiten de scope van deze website. Voornamelijk in de regio Eindhoven, bezochten we rock & roll evenementen zoals de optredens van Mac Taple en de halfjaarlijkse Rockhouse Rock 'n' Roll meetings. De jaren 70/80 traditionele rock 'n' roll sprak redelijk aan maar staat in schril contrast met het eerste optreden van The Blue Cats in Eindhoven. Deze "rockabilly bunters" stonden aan de wieg van de neo-rockabilly, een muziekstroming die tot op de dag van vandaag de persoonlijke nummer 1 notering krijgt. Begin jaren 80 kwamen ook bands als Restless, The Sharks, Dave Phillips & the Hot Rod Gang en ik was verkocht. Uiteindelijk kwam de waardering met terugwerkende kracht voor de early fifties rockabilly van grootheden als Eddie Cochran, Gene Vincent, Elvis en Johnny Burnette. Niet eens deze hoofdrolspelers, maar hun gitaristen te denken aan Scotty Moore, en Cliff Gallup. Neo-rockabilly kreeg een opvolger, genaamd psychobilly welke rockabilly met punk combineert en maar al te vaak op dezelfde hoop wordt gesmeerd door smalbandige fifties puristen. Psychobilly bracht redelijk wat bagger, maar ook enkele steengoede bands die mijn voorkeur zeker dragen. Nederlandse bandjes in alle rockabilly genres groeiden als paddestoelen uit de grond wat zorgde voor wekelijks bezoekjes aan rock 'n' roll evenementen en een groeiende vriendenkring binnen "het" wereldje. Lente 1985 doorkruiste "Dikke" Dennis Overweg mijn pad als 1 van de 3 kamergenoten tijdens militaire dienst. Dennis, fan van het kersverse Batmobile, hoorde mijn favoriete muziekjes en zo zette de rock 'n' roll zich voort zei het onder militaire condities. Tegenwoordig is Dennis actief als "mascotte" bij Peter Pan Speedrock, met ex-bandmaatje Bart (Blazin' Saddles). Het militarisme onderbrak slechts 3 maanden de dagelijkse gang van zaken, Dennis hield het na een week of 6 al voor gezien…

Bandleven

De "Rocking Years" waren in volle gang met intensief bandbezoek en besef dat ik eigenlijk op de bühne wilde staan in plaats van ervoor. Voor de eerste schreden naar serieus bandgeluk schrijven we eind 1985 met het oprichten van de band Razorback. Dat dit niet helemaal uit de verf kwam, deed niet af aan het speelplezier met de wens om er veel meer van te maken. Die wens kwam in vervulling, september 1987 waar we het verder gingen brengen dan een schamel optreden in de jongerensoos. Frank gaf het juiste zetje naar een serieus podium waar we veelvuldig hebben gestaan met de band Ducktail in haar eerste bezetting. Ducktail 1 resulteerde niet in datgene wat beoogd werd, mede door groot verschil in muzikaal inzicht en een vreemde eend in de bijt wat zich uitte in een moeilijk plaatsbaar amusements geluid. Laat ik het daar op houden. De band miste de "trap tegen de gevestigde orde" waarbij het vernieuwende geluid van de neo-rockabilly maar matig doorschemerde.

De begin jaren 90 brachten veel veranderingen in relaties, vrienden, werk maar ook muziek. Nog immer niet vies van een tikje ruiger, veranderde de vriendenkring en leerde ik "The Nazzel" kennen. Hij is verantwoordelijk voor de meest opwindende periode uit de geschiedenis van de persoonlijke rock 'n' roll en belichaamde dit in de vorm van de band Blazin' Saddles. In 1991 werd m'n lidmaatschap een feit en viel het kwartje op zijn plaats! Muzikaal eindelijk daar waar ik zijn wilde en tevens een zeldzame vriend rijker. Omdat het "zakelijke" niet gescheiden mocht worden van het "privé" werd de Ducktail 1 periode afgerond in september 1992 met onmiddellijk een doorstart naar bezetting 2.

Ducktail 2 begon zowel verrassend als bedenkelijk, met name door een frontman die eigenlijk niets met rock 'n' roll heeft, maar dit toch heel leuk vond. 2e helft 1993 brak de maximale houdbaarheidsdatum voor Blazin' Saddles aan, een groot verlies voor de moderne rockabilly, de zoveelste van veranderingen die gaande waren. De "wilde jaren" en de rockabilly lifestyle kwamen ten einde door een serieuze noot die ontstond in het zakelijk- en het liefdesleven. Met het besef van groei naar iets bijzonders, stortte ik me muzikaal volledig op Ducktail. Eigen nummers, CD, Radio 3 optreden, een bandwedstrijdprijs en heel veel leuke en spraakmakende optredens vervulden mijn muzikale behoefte volledig. Het nog immer twijfelachtige amusementsgeluid, afkomstig uit de percussie regionen hebben we uiteindelijk om weten te buigen tot een fantastische nieuwe muziekstroming genaamd: Amusebilly. En dat paste! Zowel frontman als drummer vielen exact op hun plaats. Deze mix van rock, roll en rockabilly met hoge amusementswaarde bracht overduidelijk de "trap tegen de gevestigde orde" waarbij Ducktail volledig rock 'n' roll waardig bleek te zijn. Deze trap zorgde ook voor de trap omhoog, wat we tot medio 2001 hebben volgehouden.

Aan al het goede komt een einde, zo ook aan Ducktail 2. Het nieuwe millenium betekende niet alleen het afscheid van een zeer gewaardeerde bandmaat, maar ook een nieuwe generatie en verminderde speelinteresse. Men wilde wel, maar te vaak niet. De eerste jaren Ducktail 3 waren mager te noemen, gedragen door minder positieve oordelen van trouwe fans van weleer. Geen seconde was er daarom nodig om na te denken over het aanbod als volwaardig lid van The Rollators eind 2003. Een muzikale verademing met nieuwe bandmaatjes die de optreedfrequentie binnen no-time brachten naar het niveau van de jaren 90, en zelfs een beetje meer. Ook was er aandacht voor originele initiatieven, iets wat bij Ducktail 3 geheel ontbrak. Voor mij een bevestiging dat mijn persoonlijke switch naar contrabas niet de oorzaak was van het verminderde speelplezier.

Dat de gemiddelde bandhoudbaarheid blijft steken bij 2 jaar blijkt een feit, aldus The Rollators. Met 100% zin in een dergelijke opzet, echter nu wel met volwaardige drums, weten we Rocking Daddy Gert te strikken die ons een streepje hoger rammelde. De Rammelaars (opgericht 2006) vervulden alle muzikale wensen, een topper. Fantastische optredens verrijkt door opnames, bijzondere polderpopcovers, promo's en presentatie initiatieven. Helaas gold ook hier de standaard bandhoudbaarheid van 2 jaar…

2007 was het jaar van de "eenmalige" projecten, zoals de King Cat Daddy's, Ducktail Trio en Phil Riza waarbij er een volle agenda ontstond, ruim voldoende compensatie voor de beperkte hoeveelheid Ducktail optredens.

Vanaf 2008 kwamen en gingen de bands in een tempo als nooit tevoren. In chronologische volgorde: LPG Band, The Flin-Tones, Runaway Beat en Honey Bonny's HITMEN.

Het jaar 2013 begint onverwacht goed, en er staat sinds lange tijd weer een hele rits optredens op de agenda voor Ducktail. Een positieve ontwikkeling waarbij de band naadloos aansluit bij de huidige muzikale wensen, en nog immer stand houd met 2 muzikanten van het allereerste uur!

Mei 2013: een nieuw muzikaal avontuur! Neo rockabilly band Punch it Peggy krijgt vorm. Zangeres Peggy, bassist / zanger Louis, drummer Rob en ondergetekende op gitaar. Het eerste optreden vind plaats slechts 1 maand na start en slaat in als een bom. Jaren samen met Louis in diverse bandavonturen gestapt en nu eindelijk iets wat past. En hoe! Een prachtig bandje, de juiste stijl, activiteit, speelplezier en vernieuwende initiatieven. Ik ben er blij mee!

2014 klinkt als een klok en is met stip het jaar van Punch it Peggy. We kijken terug op een mooie lijst met optredens en een paar vaste klanten. Men boekte ons zelfs 4x binnen het jaar! Hoogtepunt was het optreden op het popfestival SUN' Rock. De band groeit en bloeit, onderscheid zich van de gemiddelde billy band, heeft fantastische leuke covers en doet het erg goed op menig podium. Dieptepunt is ongetwijfeld de sabbatical van Ducktail (laat ik het daar maar op houden) met een sporadisch optreden. Niet dat er geen vraag naar is, maar het animo om te spelen is ver beneden peil. Hoog tijd dat het stof er eens af wordt gepoetst en een frisse wind door de band wordt geblazen. Gelukkig wordt ik gevraagd om de band Cherry Red weer in het gareel te krijgen. Een band in 50's stijl zoals het hoort waar ik een bandmaatje uit niet zo ver verleden tijden tegenkom. Het eerste optreden is een feit, waarbij ik zeer tevreden terugkijk op een onverwacht goed en muzikaal jaar. Een jaar waar ik kwa leeftijd een mijlpaal bereikte, nooit verwacht dat ik nog in een band zou spelen, laat staan in 3!

Begin 2015 verlaat de gitarist van Cherry Red de band en verwelkomen we met open armen Erik. Conservatorium gitarist met warm hart voor rockabilly. 2015 is een hele mooie voortzetting van 2014 met ongeveer een gelijk aantal optredens en muzikale groei bij Cherry Red en Punch it Peggy.

Medio 2017 staat in het teken van verandering. Het is zo'n beetje gedaan met Punch it Peggy. Interne toestanden trekken de 'fun' uit de band waarbij de zin om nog iets voor deze band te betekenen naar een dieptepunt daalt wat zich direct vertaalt naar een flink ingekrompen agenda. Het hoogtepunt is absoluut het maken van een professionele videoclip in mei / juni, met name het enthousiasme van de initiatiefnemer, Ronny Buteniers van video bedrijf: CUT! films. De clip is hier te zien: Punch it Peggy Official Video 2017. Een mooie herinnering aan de band waar ik toch 4 jaar lang mijn ziel en zaligheid in heb gestoken.Op het hoogtepunt moet je stoppen dus een goede maand na de lancering van de clip kondig ik mijn vertrek aan.

Exit Punch it Peggy is goede beslissing, temeer omdat mijn energie nu in Cherry Red wordt gestoken. We hebben een fantastisch jaar met geweldige optredens zoals het optreden bij Cult en Tumult. De grootste verrassing dient zich aan bij Ducktail in augustus waar we weer contact krijgen met oud bassist Jan. In 2001 koos hij voor een carrière met veel reizen naar het verre Oosten, waarbij hij niet meer aan zijn Ducktail verplichtingen kon voldoen. Na vele jaren matig Ducktail, vraagt Jan of hij weer mee mag doen. Zo stonden we medio september op het bruiloftsfeest van John, oud Ducktail roadie in de Jimmy (Cakewalk) op de kermis in Riel. Het was een heel bijzonder en gezellig optreden, typisch jaren 90 Ducktail. Om weer gitaar te kunnen spelen was fantastisch. We stonden alle 4 perplex hoe goed dit optreden na al die jaren uit de verf kwam en besloten om Jan weer deel te laten nemen in de band. Voor mij was het weerzien en optreden met Jan het absolute hoogtepunt van 2017

2018 brengt Cherry Red veel goeds, we noteren een mooie reeks optredens. Ducktail wisselt af tussen Jan en Wilco. In de zomer van 2019, op wellicht de heetste dag van het jaar kondigt Wilco zijn vertrek aan. Als 'stagiair' bleef hij ongekend lang in de band en wij danken hem voor zijn trouwe deelname. Wilco heeft een mooie plaats gekregen in de Amusebilly Hall of Fame! Ducktail definitief terug in de 2e bezetting. We blinken uit bijvoorbeeld op Westerhoven Rocks, waar de mening over de beste act toch behoorlijk onze kant uit ging. Klaar voor de toekomst!